YOKKEN
çoğu zaman kimsesizdi dizlerim.
çocukken de yara doluydu.
geçmedi.
park sandım sallandıkça hayat.
salıncak kurmadım.
gondollara koştum.
kapılar
gıcırdadı.
dişlerim.
kadehimi ters çevirip oturdum
ziyafet masalara.
sek içtim suyu dahi sensiz.
zil çaldı.
ben açtım.
yoktum evde.
park sandım sallandıkça hayat.
çocukları aradım.
betondan villalar yaptıkça onlar.
kumlara soktum ayaklarımı
ısınır sandım.
yağmur yağdı.
ve ben hiç düşünmeden
söyledim
adını.
adını söyleyemediğim anlar geldi.
herkesi
bozdu suskunluğum.
harfin bile gelmedi yatıya.
kafam güzeldi.
güzeldi hep sensiz.
sadece kafam..
sadece sen.
bak yine küfredicem.
